Άρθρα

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ
ΕΝΟΣ ΤΡΙΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ;
(στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 120 της 2/2/2012, σελ. 68)

           Όλα τα σύγχρονα οικονομικά –και όχι μόνο- δεδομένα καταδεικνύουν ότι η Ανθρωπότητα βιώνει συνθήκες ενός τρίτου, αυτή τη φορά οικονομικού, παγκόσμιου πολέμου.  Στον Τόπο μας έχουμε την ατυχία, πρωτίστως λόγω της καταστροφικής οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, να ζούμε εκ του σύνεγγυς αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Και μάλιστα στα όρια πια της κοινωνικής έκρηξης.

          Στην αφετηρία αυτού του ιδιόμορφου και εξαιρετικά υποδόριου τρίτου παγκόσμιου πολέμου βρίσκεται ξανά η Γερμανία, με τις «στρατηγικές» επιλογές της οικονομικής της πολιτικής.  Συγκεκριμένα –και σε γενικές βεβαίως γραμμές- υιοθετώντας τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης, έχει επιβάλλει στους εταίρους της, μέσα από την καταλυτική υπεροχή που της εξασφαλίζει η οικονομική ευρωστία της, το δόγμα του «σκληρού» ευρώ, με τις εντεύθεν καταστροφικές συνέπειες.  Οι υπερχρεωμένες και, ταυτοχρόνως, ελλειμματικές οικονομίες της ευρωζώνης –δηλαδή οι οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου κατά κανόνα, με πρώτο θύμα της Χώρα μας- ρέπουν, η μια μετά την άλλη, προς τη χρεοκοπία και την προϊούσα διάλυση του κοινωνικού κράτους, δηλαδή, σε τελική ανάλυση, του κοινωνικού ιστού.  Ακόμη και την ύστατη ώρα του μεγάλου διλήμματος η Γερμανία, όπως προκύπτει από τις διαδοχικές πλην ανούσιες Συνόδους Κορυφής, θέτει κυνικά καθοριστικά veto σε στοιχειώδη μέτρα κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και αλληλεγγύης σχετικά με την επιβίωση της ευρωζώνης. Όπως είναι, ιδίως, ένας πραγματικά ρυθμιστικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η θεσμοθέτηση του ευρωομολόγου.

          Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολή να μιλάμε για ένα «γερμανικό σύνδρομο» παγκόσμιας οικονομικής ανισορροπίας, που αγγίζει τα όρια της παγκόσμιας οικονομικής σύρραξης.  Και αυτή τη φορά οι ευθύνες της Γερμανίας, όπως και εκείνων των ευρωπαϊκών χωρών που οι ηγέτες τους αντιδρούν παθητικά ως μοιρολατρικά στις επιταγές της Καγκελαρίου Α. Μέρκελ, είναι καθοριστικές.  Μερικά άκρως αντιπροσωπευτικά παραδείγματα τεκμηριώνουν, νομίζω, την ως άνω διαπίστωση:

I.      Παράδειγμα πρώτο:

hello: 2-2-2012. Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΤΡΙΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τ. 120 της 2/2/2012

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ

και οι «εχθροί» της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου

(στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 116 της 5/1/2012, σ. 92)

Ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται μια, ολοένα και εντεινόμενη, προσπάθεια να εμφανισθεί ότι η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου «βάλλεται», μάλιστα δε «συστηματικά», από «εχθρούς» και «πολέμιους» κατά την επιτέλεση της αποστολής που έχει αναλάβει.  Αναζήτησα και εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, τους «δράστες» μιας τέτοιας «υπονομευτικής» επιχείρησης. Πλην όμως οφείλω να ομολογήσω ότι το εγχείρημά μου απέβη επί ματαίω.  Και εξηγούμαι:

Ο πυρήνας του συστήματος των ΜΜΕ, τόσο του γραπτού όσο και του ηλεκτρονικού Τύπου, που είναι σε θέση να διαμορφώσει αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «κοινή γνώμη» -και το απέδειξε εμπράκτως όταν το σύστημα αυτό, τουλάχιστον στη μεγάλη πλειοψηφία του, συνέβαλε καθοριστικώς στην πτώση της Κυβέρνησης Καραμανλή με το να τρώσει τον ηθικό της θώρακα φορτώνοντάς της είτε ανύπαρκτα, όπως αποδεικνύεται τώρα, σκάνδαλα είτε υπαρκτά πλην όμως «καταπράσινα» σκάνδαλα- όχι μόνο δεν «πολεμά» την Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου αλλά την στηρίζει παντοιοτρόπως.  Αψευδής μάρτυρας είναι και το γεγονός ότι πολύ δύσκολα παρέχει forum ελεύθερης έκφρασης σε όποια πολιτική φωνή «τολμά» να την κριτικάρει αυστηρά.  Ιδίως δε εκείνοι οι οικονομικοί κύκλοι, οι οποίοι έχουν διαχρονικώς την τάση να εμπλέκονται, δι’ ίδιον προφανώς λογαριασμόν, ενεργώς στα πολιτικά δρώμενα –και πάλι η «περιπέτεια» της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή τους φωτογραφίζει- αποδεικνύονται, κάθε μέρα και περισσότερο, πραγματικοί «στυλοβάτες» του κ. Λ. Παπαδήμου προσωπικώς αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της Κυβέρνησής του.

hello: 5-1-2012 ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ (στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 116 της 5/1/2012, σ. 92)

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΕΝΟΣ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ
στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 107 της 3/11/2011

           Από τις ως τώρα δηλώσεις –διαρκώς, δυστυχώς, αντιφατικές και αντικρουόμενες- του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλου διαφαινόταν, μάλλον, ότι η δεύτερη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, όπως θα προκύψει ως αμάλγαμα των οριστικών συμπερασμάτων των Συνόδων Κορυφής της 21^ης Ιουλίου και της 26^ης -27^ης Οκτωβρίου 2011, θα κατετίθετο, «εν ευθέτω χρόνω», στη Βουλή προς κύρωση με τυπικό νόμο.  «Ξαφνικά», την περασμένη Δευτέρα, ο κ. Γ. Παπανδρέου πυροδότησε, σε βάρος του Ελληνικού Λαού, τη «βόμβα» του εκβιαστικού δημοψηφίσματος ως προς την έγκριση της δεύτερης Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης. Το ξαφνικά εντός εισαγωγικών, επειδή όλα είχαν, ουσιαστικώς, προαναγγελθεί όταν συνεζητείτο στη Βουλή το σχέδιο νόμου περί δημοψηφισμάτων (νυν ν.4023/2011), όπως είχα την ευκαιρία να επισημάνω στη σχετική παρέμβασή μου κατά την ως άνω συζήτηση.  Και έτσι επιδιώκει –πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρει και δεν πρέπει να τα καταφέρει- πρώτον, είτε να επιβιώσει πολιτικώς είτε ν’ αποδράσει από την κυβέρνηση, εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο με την απειλή της πτώχευσης και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, όταν όμως ο ίδιος, με δική του αποκλειστικώς ευθύνη, έφερε τη Χώρα ως εδώ. Και, δεύτερον, να καλύψει τη Κυβέρνησή του και τον εαυτό του από τις ευθύνες του για το ότι η πρώτη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ουδέποτε ήλθε προς κύρωση στη Βουλή, κατά προκλητική παραβίαση του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος.  Αυτή, τη δεύτερη πτυχή του εκβιασμού του Γ. Παπανδρέου, αναδεικνύουν οι σκέψεις που ακολουθούν.

I.     Η κύρωση της δεύτερης Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης θα επεχειρείτο, από κυβερνητικής πλευράς, όχι με την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5. Και τούτο επειδή η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αφενός αποφεύγει, «επιμελώς», να δεχθεί ότι και με την ως άνω Σύμβαση αναγνωρίζονται «σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα», κατά τις διατάξεις του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος.  Και, αφετέρου, διότι έχει πια αντιληφθεί ότι η επίκληση αμιγώς πολιτικών λόγων, εκπορευόμενων από τη συγκυρία, ουδόλως μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια αυξημένη πλειοψηφία, αφού αποτελεί κοινό τόπο ότι μόνο το Σύνταγμα και, σ’ εκτέλεσή του, ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπουν πότε τούτο επιβάλλεται και ποιες ιδιαίτερες έννομες συνέπειες δρομολογεί. 

hello: 3/11/2011. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΕΝΟΣ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ στο περιοδικό 'ΕΠΙΚΑΙΡΑ" τ. 107 της 3/11/2011