Αν θέλετε να μάθετε ποιες είναι οι πιο αξιόπιστες στοιχηματικες εταιριες στον κόσμο τότε μπορείτε να διαβάσετε τις πιο έγκυρες αξιολογήσεις για εταιριες στοιχηματων με πολλές πληροφορίες για υπηρεσίες και τα στοιχηματικά μπόνους εγγραφής που δίνουν. Δείτε τη σελίδα και συλλέξτε τις δυνατές γνώσεις για να επιβιώσετε στο χώρο του διαδικτυακού παιχνιδιού.














Βουλή - Αγορεύσεις / Παρεμβάσεις

18-10-20100. Αγόρευση κ. Π. Παυλόπουλου ως λέγοντος κατά την συζήτηση της ένστασης αντισυνταγματικότητας την οποία κατέθεσε η Νέα Δημοκρατίας και κατά την συζήτηση επί της αρχής του σ/ν του Υπ. Οικονομικών «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015».
…………….

Ι. Επί της ένστασης αντισυνταγματικότητας

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γρηγόριος Νιώτης): Ο κ. Παυλόπουλος ως λέγων έχει το λόγο για πέντε λεπτά.

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ[1]: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Ελπίζω να δείξετε μία στοιχειώδη επιείκεια χρόνου, με βάση την πρακτική που ακολουθήθηκε για τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών.

Από πλευράς Νέας Δημοκρατίας θέλω να τονίσω ότι αυτό το σχέδιο νόμου υπερβαίνει, σε ό,τι αφορά δείγματα κραυγαλέας αντισυνταγματικότητας, ακόμα και τον αλήστου μνήμης ν. 3845/2010, το νόμο κύρωσης των περιβόητων μνημονίων. Νομίζαμε ότι τότε τα είχαμε δει όλα. Φαίνεται ότι επέπρωτο να μην τα δούμε όλα και δεν ξέρω τι θα δούμε στο μέλλον, όσο υπάρχει αυτή η Κυβέρνηση.
Πάνω, λοιπόν, από δεκατρείς κραυγαλέες περιπτώσεις αντισυνταγματικότητας περιέχει το σχέδιο νόμου. Αναγκαστικά, στον περιορισμένο χρόνο που έχω, θα περιοριστώ σε τρεις απ’ αυτές, οι οποίες είναι οι ακόλουθες.

Η πρώτη αντισυνταγματικότητα αφορά το άρθρο 5, το οποίο σχετίζεται με την κινητικότητα, όπως ονομάζεται, στο πλαίσιο του σχεδίου νόμου. Αυτό το άρθρο ούτε λίγο ούτε πολύ κατεδαφίζει κάθε έννοια ρυθμίσεων που αφορούν μεταθέσεις, αποσπάσεις, ακόμα και τις μετατάξεις. Επιτρέπει τη μετακίνηση οιουδήποτε υπαλλήλου κατά τη βούληση ουσιαστικά του κυρίου Υπουργού, δημιουργεί την έννοια ενός ιδιόμορφου κρατικού υπαλλήλου του οποίου δεν ξέρουμε τις επιπτώσεις και, επιπλέον, όλες αυτές οι αυθαίρετες μετακινήσεις του γίνονται χωρίς απόφαση του υπηρεσιακού συμβουλίου, όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο 103, παράγραφος 4 του Συντάγματος.
Τι ορίζει το άρθρο 103, παράγραφος 4 του Συντάγματος; Είναι το άρθρο το οποίο καθιερώνει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν συνίσταται μόνο στο ότι είναι μόνιμοι όσο υπάρχουν οι σχετικές θέσεις πράγμα που το σχέδιο νόμου παραβιάζεται επίσης με τις διατάξεις περί εφεδρείας και θα το δούμε και αυτό στην πορεία της συζήτησης αλλά αυτό το ίδιο το άρθρο και η νομολογία του Συμβουλίου Επικρατείας θεωρεί ότι οι διατάξεις σχετικά με τη μετάθεση, την απόσπαση και την εγγύηση υπηρεσιακού συμβουλίου το οποίο γνωμοδοτεί πάντοτε για τα θέματα των μεταθέσεων, είναι εγγυήσεις μονιμότητας.
Κατά συνέπεια θα έπρεπε, πρώτον, να μιλάμε για μεταθέσεις ή αποσπάσεις και όχι να υπερβαίνουμε αυτές τις έννοιες και, δεύτερον, να υπάρχει γνώμη υπηρεσιακού συμβουλίου, του οικείου υπηρεσιακού συμβουλίου. Αντί τούτου, όπως σας εξήγησα, καθιερώνεται η δυνατότητα μετακίνησης χωρίς χρονικό περιορισμό οιουδήποτε υπαλλήλου. Στην ουσία, δηλαδή, υπερβαίνουμε την έννοια της μετάθεσης, της απόσπασης, ακόμα και της μετάταξης και υπάρχει ένα υπηρεσιακό συμβούλιο κεντρικό και όχι το οικείο που γνωμοδοτεί για όλους τους υπαλλήλους.
Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση των αρχών της μονιμότητας, όπως τις εξέθεσα προηγουμένως, με βάση τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, πράγμα άλλωστε που εκτίθεται με ενάργεια και στην έκθεση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής. Αυτές οι διατάξεις ως αντισυνταγματικές και επειδή υπάρχει, όπως γνωρίζετε, όχι μόνον οριστική, αλλά και προσωρινή δικαστική προστασία από το αρμόδιο διοικητικό δικαστήριο, ουσιαστικά είναι ανεφάρμοστες. Δηλαδή, η Κυβέρνηση, είτε τις θεσπίζει είτε δεν τις θεσπίζει απλώς σπέρνει τον πανικό στη Δημόσια Διοίκηση.
Με την πρώτη απόφαση που θα ληφθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, να είστε βέβαιοι πως αυτή η απόφαση θα ανασταλεί από τα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια. Υπάρχει λοιπόν δικαστική προστασία και δεν πρόκειται να αποδώσει αυτή η ρύθμιση.

Το δεύτερο ζήτημα αντισυνταγματικότητας αφορά το συνδυασμό του άρθρου 31, παράγραφος 9 και του άρθρου 37 και σχετίζεται με το ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της παραβίασης των σχετικών διατάξεων του Συντάγματος, αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Κύριοι συνάδελφοι, η συλλογική αυτονομία, η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, προστατεύεται κατά πρώτο λόγο από το ίδιο το Σύνταγμα και, συγκεκριμένα, από τις διατάξεις του άρθρου 22, παράγραφοι 2 και 3 και του άρθρου 23, παράγραφος 1. Όμως, δεν είναι μόνον αυτό. Υπάρχει μία σειρά διεθνών συμβάσεων εργασίας, με κορυφαία την 151/1978, το άρθρο 8 της οποίας, όπως είναι γνωστό, καθιερώνει την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Τι σημαίνουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις κατά το Σύνταγμα αλλά και κατά το Διεθνές Δίκαιο που αποτελεί το τονίζω κομμάτι του ευρωπαϊκού νομικού κεκτημένου; Μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί αυτές οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας είναι τμήμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Λένε, λοιπόν, ότι στις συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν προστατεύονται μόνο, όπως υποστηρίζει η Κυβέρνηση ή θέλει να πιστεύει αν το πιστεύει βεβαίως οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Προστατεύεται ένα ευρύτερο πλέγμα εγγυήσεων, το οποίο διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις από τα αντίστοιχα σωματεία εργαζομένων και εργοδοτών και εξασφαλίζεται ή διασφαλίζεται μέσα από τις συλλογικές αυτές διαπραγματεύσεις και η ελευθερία της διαπραγμάτευσης και ταυτοχρόνως η ισότητα, σε ό,τι αφορά την αμοιβή για ίσης αξίας παρεχόμενη εργασία, καθώς επίσης και ο ανταγωνισμός.
Δηλαδή, μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις έχουμε όχι μόνο πραγμάτωση της συλλογικής αυτονομίας αυτής καθ’αυτήν, αλλά έχουμε και την προστασία του εργαζομένου από πλευράς ισότητας αμοιβής για ίσης αξίας παρεχόμενη εργασία και προστασία των επιχειρήσεων από τον ανταγωνισμό, δεδομένου ότι διαφορετικά οι επιχειρήσεις που είναι συνεπείς όσον αφορά την πληρωμή των εργαζομένων, θα βρίσκονταν σε δυσμενή θέση σε σχέση με άλλες.
Όλα αυτά, τα άρθρα τα οποία εξέθεσα προηγουμένως, το άρθρο 37 και το 31 παράγραφος 9, τα κατεδαφίζουν στην κυριολεξία. Διότι, ναι μεν λέει το άρθρο 37 ότι σέβεται την εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, αλλά είναι γνωστό ότι μέσα από την απαγόρευση επέκτασης των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων, όπως επίσης και μέσα από την πριμοδότηση να το πω έτσι της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης, στην ουσία δημιουργεί συνθήκες, ώστε να έχουμε τεράστια ανισότητα στις αμοιβές και επιπλέον να υπάρχει πλήγμα στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων.
Σαν να μην έφτανε αυτό, στο άρθρο 31 παράγραφος 9 ορίζεται ρητά ότι εκεί διατάξεις, ρήτρες, όροι οι οποίοι αφορούν συλλογικές συμβάσεις που είναι αντίθετες με τις προηγούμενες παραγράφους και αφορούν τους μισθούς, καταργούνται. Με απλές λέξεις, η συλλογική αυτονομία καταρρακώνεται μέσα από τις διατάξεις αυτές στο όνομα, υποτίθεται, του σεβασμού της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Αυτή είναι κατάφορη παραβίαση του άρθρου 22 παράγραφος 2 και 3 και του άρθρου 23 παράγραφος 1 του Συντάγματος αλλά και του άρθρου 8, της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας 151/1978.
Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω και τούτο: Μην μας πει η Κυβέρνηση ότι αυτό το ζήτησε η τρόικα. Δεν μπορεί να το ζήτησε η τρόικα. Διότι, όπως καταλαβαίνετε κι όπως είπα προηγουμένως, έχουμε προσβολή του κοινοτικού κεκτημένου. Θα μπορούσε η Κυβέρνηση να αντιτάξει, αν το ζήταγε η τρόικα: «Πώς μου ζητάτε να πράξω κάτι στην έννομη τάξη μου, το οποίο είναι αντίθετο με το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δίκαιο κι όχι μόνο με το Σύνταγμά μου;». Βεβαίως, στην περίπτωση αυτή δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν κάτι τέτοιο οι εταίροι μας και δανειστές μας.
Άρα, είναι σαφές ότι και αυτή η ρύθμιση είναι πρωτοβουλία της Κυβέρνησης. Και δεν μπορεί να σας πει ιδίως σε εσάς, συνάδελφοι της Συμπολίτευσης ότι είναι κάτι το οποίο απαιτείται από τις εγγυήσεις που αφορούν τις δανειακές μας υποχρεώσεις.
..
Τρίτη περίπτωση αντισυνταγματικότητας είναι το άρθρο 38. Είναι το άρθρο το οποίο αφορά τη μείωση του αφορολογήτου ορίου στα 5.000 ευρώ, δηλαδή πολύ κάτω από εκεί, που σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, υπάρχει το κατώφλι της φτώχειας.
Ξέρετε ότι το κατώφλι της φτώχειας, σε ό,τι αφορά τα ελληνικά δεδομένα και αυτό αφορά το κοινωνικό κράτος δικαίου και τις παροχές που πρέπει να διασφαλίζονται σε εκείνους που είναι κάτω απ’ αυτό το όριο το έχει καθορίσει από πλευράς ελληνικής το στοιχείο εκείνο που αφορά τον κίνδυνο της φτώχειας με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, όπως επίσης και το στοιχείο ως προς τους Δείκτες Συνθηκών Διαβίωσης. Αυτό έχει προσδιοριστεί γύρω στα 7.000 ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε αφορολόγητο κάτω απ’ αυτό το όριο παραβιάζει το μίνιμουμ όριο διαβίωσης το οποίο μπορεί να ανεχθεί το Σύνταγμα με βάση τις διατάξεις του άρθρου 21 και 22, που αφορούν το κοινωνικό κράτος δικαίου και βεβαίως του άρθρου 2 παράγραφος 1, το οποίο αφορά την αξία του ανθρώπου. Διότι το Σύνταγμά μας μαζί με το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εγγυάται την αξία του ανθρώπου και εγγυάται ένα μίνιμουμ διαβίωσης, δεδομένου ότι δεν μπορεί να ανεχθεί την εξαθλίωση του ανθρώπου.
Εδώ μιλάμε για πραγματική εξαθλίωση. Διότι όταν το αφορολόγητο ορίζεται στις 5.000, ενώ το κατώτατο όριο διαβίωσης είναι περίπου στις 7.000, τότε αντιλαμβάνεστε ότι το δημόσιο πρέπει να δώσει, με βάση το κοινωνικό κράτος δικαίου εκείνο το οποίο στην πραγματικότητα πρέπει να φτάσει μέχρι αυτό το κατώτατο όριο διαβίωσης. Και επιπλέον, μην ξεχνάμε ότι αυτό παραβιάζει κατάφωρα και το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος, το οποίο καθιερώνει την αρχή της ισότητας ενώπιον των δημοσίων βαρών.
Δηλαδή, ο Έλληνας υποχρεούται να πληρώνει φόρους ανάλογα με τις δυνάμεις του. Πώς γίνεται λοιπόν να έχουμε στις 7.000 το όριο της εξαθλίωσης και στις 5.000 το κατώτατο όριο αφορολογήτου και να μη θεωρούμε σ’ αυτήν την περίπτωση ότι υπάρχει παραβίαση της φοροδοτικής δυνατότητας του Έλληνα, με βάση το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος;

Είναι σαφές ότι όλες αυτές οι διατάξεις και αυτό βεβαίως δεν μας το ζήτησε η τρόικα, γιατί, όπως σας είπα, είναι αντίθετες και με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είναι επιλογή της Κυβέρνησης. Επομένως θεωρώ ότι αυτές οι διατάξεις δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ποτέ.

Καταγγέλλουμε, όμως, από πλευράς συνταγματικότητας την κραυγαλέα παραβίαση του Συντάγματος με βάση αυτές τις διατάξεις. Και τονίζω ότι στην πορεία της συζήτησης θα αναπτύξουμε περισσότερο και τις αποφάσεις των δικαστηρίων, οι οποίες θεμελιώνουν αυτήν την άποψη.

Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.


[1] Σελ. 532, http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/a08fc2dd-61a9-4a83-b09a-09f4c564609d/es20111018.pdf

………………..

ΙΙ. Επί της αρχής του νομοσχεδίου

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ[1]: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω, ενόψει της σημερινής συζήτησης με μία αποστροφή από τη σημερινή ομιλία του Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου προς τους Βουλευτές του. Θα καταλάβετε γιατί ξεκινάω από αυτή.
Είπε, περίπου ο κ. Παπανδρέου απευθυνόμενος στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, για την εποχή που ήταν Κυβέρνηση: «Τολμούν να μιλούν αυτοί σήμερα, οι οποίοι δεν διαπραγματεύτηκαν τίποτε, απέναντι σε εμάς που διαπραγματευόμαστε και υπερασπιζόμαστε τον τόπο και τον λαό μας;».
Καλό είναι, για όσους συζητάμε αυτή την ώρα, να σκεφτόμαστε ότι εάν κάποιοι είναι εκτός τόπου και χρόνου στην Ελλάδα δεν θα οδηγήσουν και τους άλλους, τους λοιπούς, να ξεχάσουν την ιστορία και το παρελθόν. Καλό είναι να θυμάται ο κ. Παπανδρέου ότι η Νέα Δημοκρατία ως Κυβέρνηση και ο Κώστας Καραμανλής ήταν εκείνοι που όχι απλώς διαπραγματεύτηκαν, αλλά στήριξαν τον τόπο. Όλος ο ελληνικός λαός ξέρει ποια ήταν η κατάσταση του τόπου τον Οκτώβρη του 2009 και πού βρίσκεται σήμερα.

Και επειδή μιλάει για διαπραγμάτευση ο κ. Παπανδρέου απέναντι στον Κώστα Καραμανλή, καλό είναι να του θυμίσει κανείς ποιος είπε το «OΧΙ» στο σχέδιο Ανάν και ποια ήταν η θέση του, ποιος είναι εκείνος που διαμόρφωσε την ενεργειακή πολιτική και τον Αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ποιος τον τορπίλισε προεκλογικά ακόμη, δίνοντας εγγυήσεις ότι δεν θα τον συνεχίσει, όπως επίσης καλό είναι να θυμάται ποιος ήγειρε το βέτο στο Βουκουρέστι και ποια ήταν η θέση του και ποια είναι σήμερα για την ονομασία των Σκοπίων.

Σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις που λέει ότι έκανε, ο κ. Παπανδρέου ξέρει και το ξέρει όλος ο ελληνικός λαός ότι πρώτον η χώρα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Δρομολογήθηκε η πορεία της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γι’ αυτό είμαστε εδώ από πρόθεση ή αβελτηρία, ο καιρός θα δείξει. Πάντως, οδηγηθήκαμε στην τρόικα, είμαστε υπό τα Καυδιανά Δίκρανα της τρόικας, γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν πήρε κανένα μέτρο. Σαν να περίμενε παθητικά, όπως ο κ. Στρος Καν είχε προαναγγείλει, ότι θα καταντούσαμε εκεί.

Όταν ήρθε η ώρα του μνημονίου, δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση. Είναι γνωστό αυτό και προκαλώ οποιονδήποτε από την Κυβέρνηση να φέρει έστω και ένα στοιχείο διαπραγμάτευσης για το πώς οδηγηθήκαμε στα μνημόνια. Τα έφεραν με εκβιασμό και αυτόν τον ακολούθησαν, δυστυχώς, ορισμένοι πρόθυμοι. Έπεσαν θύματα; Δικό τους θέμα. Στη συνέχεια η πλήρης αποτυχία της πολιτικής βαρύνει τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η αλήθεια.

Θέλω να τελειώνουμε με κάτι. Το τόνισα και στην επιτροπή. Τέρμα τα ψέματα σε δύο σημεία. Πρώτον, ότι όλα αυτά μας τα ζητάει η τρόικα. Δεν ζητάει τίποτε η Τρόικα. Στόχους έθεσε, δυστυχώς, επειδή τους αποδέχεται ο κ. Παπανδρέου στο μνημόνιο.

Τα μέτρα είναι μέτρα Παπανδρέου και ας το καταλάβει ο ελληνικός λαός! Όλα αυτά τα μέτρα είναι επιλογή Παπανδρέου, γιατί απέτυχαν ή δεν εφαρμόστηκαν ποτέ άλλα μέτρα που θα μπορούσαν να είναι πιο ήπια.

Δεύτερον, ας πάψει πλέον η Κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός και ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών να σπέρνουν τον διχασμό στον ελληνικό λαό και να στρέφουν τη μία κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης. Βάφτισαν όλο τον ελληνικό λαό συντεχνίες, για να δικαιολογήσουν την αποτυχία της πολιτικής τους.

Όλοι προνομιούχοι! Οι μόνοι προνομιούχοι είναι οι κυβερνώντες. Ας το καταλάβουν, λοιπόν. Δεν μπορεί όλος ο ελληνικός λαός να είναι προνομιούχος και να στρέφεται η μία κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης. Γιατί αυτό γίνεται. Προνομιούχοι ή συντεχνίες οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, τώρα βγήκε και ο ιδιωτικός τομέας. Γιατί, για να βγάζει διατάξεις σαν και αυτές που περιέχει το άρθρο 37 ως προς την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, φαίνεται ότι είναι προνομιούχοι και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα και οι εργαζόμενοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας!!

Τέρμα κι αυτό το παραμύθι! Απευθύνω, δε, παράκληση θερμή σ’ όλους εκείνους τους αγανακτισμένους που διαμαρτύρονται: Μην πέφτουν στην παγίδα στρεφόμενος ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι γνωστό το κόλπο και αποδεικνύεται από τις διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου.

Άκουσα τον κ. Βενιζέλο να απαντάει στις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας τις οποίες θέσαμε. Θα απαντήσω με τη σειρά μου. Ελπίζω να έχω και λίγο την ανοχή του Προεδρείου, όπως την έχει αφειδώλευτα, πλουσιοπάροχα ο κ. Βενιζέλος. Έρχεται ο κ. Βενιζέλος και λέει περίπου: Δεν υπάρχει κανένα θέμα με το άρθρο 4. Προνομιούχοι είναι οι υπάλληλοι της Βουλής ή οι δικαστικοί υπάλληλοι. Ποιο ζήτημα συνταγματικότητας υπάρχει για το άρθρο 4; Δεν καταλαβαίνει. Και βεβαίως, γυρνάει στον κόσμο, απέξω, και λέει: «Για κοιτάξτε, οι υπάλληλοι της Βουλής οι προνομιούχοι», για να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου. Το ίδιο κι οι υπάλληλοι των δικαστηρίων. Δεν έχει δει όμως ο κ. Βενιζέλος, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, ότι η Βουλή των Ελλήνων διέπεται, με βάση την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, από την αρχή της αυτονομίας της λειτουργίας της. Επομένως, ό,τι αποφασίζεται, αποφασίζεται με τον Κανονισμό. Εντολές μέσω της εκτελεστικής εξουσίας δεν μπορεί να δίνονται στη Βουλή. Αν το αποφασίσει η Βουλή, είναι δικό της θέμα.

Γιατί στην αποστροφή του είπε λίγο ως πολύ: «Και οι υπάλληλοι της Βουλής είναι καλύτερα από άλλους». Τι υπονοούσε; Όλοι ξέρουμε πώς εργάζονται οι άνθρωποι κι όλοι ξέρουμε γιατί το ζούμε υπό ποιες συνθήκες κάνουν αυτή τη δουλειά. Το ίδιο κι οι υπάλληλοι των δικαστηρίων. Δεν τους κολακεύει κανείς όταν λέει το αυτονόητο. Το Σύνταγμα στο άρθρο 103 ορίζει πώς συντίθενται τα υπηρεσιακά συμβούλια που αφορούν τους δικαστικούς υπαλλήλους. Είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην βλέπει αυτή την κραυγαλέα αντισυνταγματικότητα;

Στο άρθρο 5, είναι δυνατόν ποτέ άνθρωπος ο οποίος ξέρει, διαβάζει ή γράφει για το Σύνταγμα, να δέχεται ενιαίο υπηρεσιακό συμβούλιο για όλο το στενό δημόσιο τομέα; Και αυτό υπακούει στη λογική του άρθρου 103 παράγραφος 4 του Συντάγματος, το οποίο απαιτεί υπηρεσιακό συμβούλιο; Και βεβαίως είναι το οικείο υπηρεσιακό συμβούλιο. Ένα υπηρεσιακό συμβούλιο για την κινητικότητα; Ποια κινητικότητα; Δηλαδή την πλήρη ανασφάλεια του υπαλλήλου. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Έτσι θα δουλέψει ο υπάλληλος; Με την ανασφάλεια του να μην ξέρει πού είναι και για πόσο; Στοιχειώδεις κανόνες διοικητικής επιστήμης δεν είναι γνωστοί στον κ. Βενιζέλο προς αυτή την κατεύθυνση;

Κι έρχομαι στα υπόλοιπα, τα οποία ετέθησαν. Μισθολόγιο. Είναι γνωστό ότι δεν πρόκειται περί νέου μισθολογίου. Περί οριζόντιας περικοπής των μισθών πρόκειται, για να επιτευχθούν δημοσιονομικοί στόχοι. Αυτό λέγεται ενιαίο μισθολόγιο; Είναι γεμάτο από αντισυνταγματικότητες, δεδομένου ότι δημιουργούνται τεράστιες ανισότητες. Γιατί δεν ξέρει ο κ. Βενιζέλος ότι ισότητα, κατά το Σύνταγμα, σημαίνει ίση μεταχείριση ουσιωδώς όμοιων καταστάσεων αλλά και άνιση μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων καταστάσεων; Δεν ξέρει παραδείγματος χάριν επίσης για το θέμα του βαθμολογίου ότι γέμει αντισυνταγματικοτήτων και σε ό,τι αφορά την κατάταξη; Έφερα ορισμένα παραδείγματα. Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής έχει συγκεκριμένα παραδείγματα μέσα για το τι γίνεται από πλευράς ανισοτήτων. Σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση, η ποσόστωση που βάζει δεν το ξέρει ότι είναι αντισυνταγματική, με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας από το ‘93; Δεν βλέπει επίσης αυτό που του επισημαίνει σωστά το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, ότι δεν είναι δυνατόν η αξιολόγηση να ανατίθεται σε ιδιώτες γιατί είναι άσκηση δημόσιας εξουσίας και είναι αδιανόητο αυτό να συμβαίνει;

… Θα τελειώσω, κύριε Πρόεδρε. Με συγχωρείτε πολύ. Ακούσαμε τον κ. Βενιζέλο. Τον ακούμε εδώ σε συνέχειες. Payton place κατά Βενιζέλο! Τουλάχιστον ελπίζω ότι αυτά που λέω έχουν κάποια σχέση με το νομοσχέδιο κι όχι με την προπαγάνδα που προσπαθούν κάποιοι να περάσουν εδώ μέσα.

… Με συγχωρείτε πολύ. Κι οι Υπουργοί έχουν τα όριά τους. Κάποτε πρέπει να εφαρμόζεται ο Κανονισμός και για τον κ. Βενιζέλο. Γιατί οι άλλοι Υπουργοί τουλάχιστον τον σέβονται τον Κανονισμό. Ούτε ο κ. Κουτρουμάνης ούτε ο κ. Ρόβλιας απασχόλησαν ποτέ τη Βουλή με το χρόνο. Το πρόβλημα είναι του κ. Βενιζέλου. Δεν μπορεί να λέει αυτά και να μην του απαντήσω.
…….

Με συγχωρείτε πολύ. Σε ορισμένα θέματα συνταγματικότητας θα μου επιτρέψετε να το πω αυτό το πράγμα ο κ. Βενιζέλος είπε πράγματα που δεν ισχύουν.
Δεν μπορεί να μένει ο κόσμος με αυτές τις εντυπώσεις. Αυτά είναι αυτονόητα πράγματα.
…..
Ξαναλέω, λοιπόν, ότι όλο το βαθμολόγιο και μισθολόγιο είναι διαρθρωμένο κατά τρόπο απολύτως αντισυνταγματικό γιατί παραβιάζει το Σύνταγμα στο άρθρο 103 και σε ό,τι αφορά το άρθρο 4 με την αρχή της ισότητας. Είναι ανεφάρμοστα πράγματα αυτά, γιατί το έχω πει και το επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά θα πέσουν στα δικαστήρια. Και επειδή υπάρχει και προσωρινή δικαστική προστασία, δεν θα εφαρμοστεί τίποτα από όλα αυτά.

Και αφού μου έθεσε τα θέματα σε ό,τι αφορά ιδίως το ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του επαναλαμβάνω: Από ποια διάταξη προκύπτει ότι είναι δυνατόν η συλλογική αυτονομία να περιορίζεται στη σύναψη της Εθνικής Γενικής Σύμβασης Εργασίας; Όλες οι άλλες ελευθερίες θέλουν να υπάρχει συλλογική διαπραγμάτευση για να εξασφαλίζουν οι εργαζόμενοι μέσω των εργατικών τους Σωματείων αυτή είναι η κατεύθυνση του Συντάγματος ίση αμοιβή για ίση εργασία. Δεν καταλαβαίνει ότι όταν ευνοεί τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις, σημαίνει κατάχρηση αυτού του όρου και ταυτοχρόνως, έλλειψη ανταγωνισμού;
Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω και το οποίο έχει καίρια σημασία, είναι το εξής: Δεν θυμάστε, λέει εσείς γιατί όταν του έθεσα το ζήτημα το απλό, κύριοι συνάδελφοι...

… Του έθεσα ένα απλό ζήτημα και του είπα: «Είναι δυνατόν το αφορολόγητο και το κατεβάζεις στις 5.000 ευρώ και σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή το όριο της φτώχειας, το κατώφλι της φτώχειας, να είναι 7.000 ευρώ; Ποιον θα φορολογήσεις; Αυτόν που δεν έχει; Το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος λέει ότι καθένας συμμετέχει στα φορολογικά βάρη αναλόγως των δυνάμεων του. Από το φτωχό, κατά 2.000 ευρώ, θα ζητήσεις να φορολογηθεί; Έχει λογική αυτό το πράγμα;» Και τι μου απαντάει;
«Μα, εσείς» λέει «είχατε εισαγάγει το όριο του αφορολογήτου». Στις 12.000 ευρώ, κύριοι συνάδελφοι το είχαμε ορίσει στο όριο της φτώχεια. Τι σχέση έχει το 5.000 ευρώ με το 12.000 ευρώ; Επτά χιλιάδες ήταν και τότε!

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, με αυτούς τους όρους ότι μιλάμε για μια Κυβέρνηση, η οποία έχει αποτύχει παταγωδώς, φορτώνει στον ελληνικό λαό τα βάρη, στρέφει τη μια τάξη εναντίον της άλλης και λέει: «Μου το ζήτησε η τρόικα.» Τίποτα δεν ζήτησε η τρόικα, τίποτα δεν διαπραγματεύθηκε η Κυβέρνηση.

Και ευτυχώς, αυτό το νομοσχέδιο δεν θα εφαρμοστεί για δύο λόγους: Γιατί αυτή η Κυβέρνηση σε λίγο θα έχει φύγει και γιατί, υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Και θα σταθεί στο ύψος της για να προστατεύσει και τις ατομικές ελευθερίες και το κοινωνικό κράτος δικαίου.

Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.


[1] ό.π. σελ. 552