Άρθρα

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ κα ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» της 11/5/2013

           Σιγά-σιγά αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι η πρόσφατη «πνευματική κακοποίηση» της κας Κικής Δημουλά, και μάλιστα από πολλές και αντιτιθέμενες ως προς τον «ιδεολογικό» τους προσανατολισμό πλευρές, είναι «σημείο των καιρών». Και μα την αλήθεια, κακό σημάδι… Ίσως γιατί, όπως πιστεύω, μάλλον δείχνει πως βρισκόμαστε κοντά στο τελευταίο, και γι’ αυτό πιο επικίνδυνο, σκαλοπάτι της κοινωνικής κρίσης πριν από την έκρηξη.

          Βαθειά μου πεποίθηση, καθώς τα χρόνια με διδάσκουν ολοένα και περισσότερο, είναι πως στις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες οι πνευματικοί άνθρωποι –οι κατά κυριολεξία πνευματικοί, κι όχι βεβαίως εκείνοι τους οποίους έχει «κατασκευάσει» η ιδιοτελής επικοινωνία ή ο καιροσκοπισμός της «ενοικίασης» του πνεύματος σε ιδέες à la carte - αποτελούν τις τελευταίες αξιόπιστες αντηρίδες στήριξης αυτού τούτου του κοινωνικού οικοδομήματος όταν το σύνολο των ανθρώπων που στεγάζει χειμάζεται.  Και δη πολλαπλώς.  Ίσως γιατί είναι οι πνευματικοί άνθρωποι που μπορούν –αλλά και, υπό προϋποθέσεις, οφείλουν- σε τέτοιες περιστάσεις να δρουν και να μιλούν αναλόγως, ως πραγματικές φωνές «κοινωνικής συνείδησης».

          Όταν όμως ο «κοινωνικός αυτοματισμός», οιστρηλατημένος καταλλήλως από τους πάντοτε υπάρχοντες στον Τόπο μας πρόθυμους ν’ αποκτήσουν το πολιτικό, υπό την ευρεία του όρου έννοια, «μεροκάματο», στοχεύει και τους -επαναλαμβάνω κατά κυριολεξία- πνευματικούς ανθρώπους επειδή «τολμούν να έχουν άποψη», σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.  Κατά πως λέμε στην καθομιλουμένη, εκφράζοντας την αγωνία μας «το πράγμα πάει να ξεφύγει».  Ή μήπως έχει ήδη ξεφύγει;

          Αν διατυπώνω αυτό το ερώτημα είναι διότι ως κοινωνία ναι μεν διαθέτουμε –και το έχουμε αποδείξει διαχρονικώς- μεγάλα προσόντα και αξιοθαύμαστες αρετές.  Να όμως που το σαράκι του φθόνου έχει φωλιάσει «έκπαλαι» στον κορμό του ψυχισμού μας.  Και μας κάνει, συχνά πυκνά και κυρίως σε κρίσιμες για τον Τόπο μας στιγμές, να συμπεριφερόμαστε με το σύνδρομο του να σπαταλούμε τον έπαινο από φθόνο ή να τον φειδωλευόμαστε από ιδιοτέλεια.  Με ό,τι, βεβαίως, αυτό συνεπάγεται και για μας, πρωτίστως δε για τις γενιές που θα ‘ρθουν.

          Γι’ αυτό θεωρώ ότι η πρόσφατη άκριτη και ακραία συμπεριφορά απέναντι στην κα Κική Δημουλά, αυτή τη μεγάλη ποιήτρια και ιδίως αυτό τον πραγματικό Άνθρωπο, κάποιο βαθύτερο κακό σύμπτωμα εκπροσωπεί και κάποιον σημαντικό αντίστοιχο κίνδυνο προοιωνίζεται.  Όχι τόσο για την ίδια, όσο και όλη την κοινωνία μας.  Στο κάτω-κάτω η κα Κική Δημουλά, μιλώντας στην Κυψέλη με τον ελεύθερο κι απλό τρόπο που διακρίνει τους ανθρώπους του είδους της, μάλλον απαντούσε στον ομότεχνό της, τον Μπέρτολτ Μπρέχτ.  Λέγοντάς του σήμερα ότι, στο μέτρο βεβαίως που  της αναλογεί, σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία για τον συνάνθρωπο εκείνη μπορεί ν’ αποκρίνεται πως «οι ποιητές δεν σώπασαν» όταν όφειλαν να μιλήσουν.

«ΑΘΕΜΙΣΤΗ» ΕΥΡΩΠΗ

Όταν το ευρωπαϊκό όραμα ξεθωριάζει επικίνδυνα

 (στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» της 11/4/2013)

           Ο «ευρωσκεπτικισμός» εξαπλώνεται –intra muros και όχι μόνο- με ρυθμούς, οι οποίοι τείνουν να εξαντλήσουν ως και τις αντοχές που εξακολουθούν να βρίσκουν έρεισμα στις βαθύτερες ρίζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην εγκαρτέρηση όσων μένουν ακόμη πιστοί στις προοπτικές της.  Κοινό σημείο εκκίνησης ενός τέτοιου διαλυτικού «ευρωσκεπτικισμού» συνιστά το γεγονός ότι, τούτες τις ώρες της κρίσης που έχει τα χαρακτηριστικά τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση –και πρωτίστως η οικονομική «καρδιά» της, η Ευρωζώνη- αντί να εκπροσωπεί το υπόδειγμα της ηγέτιδας δύναμης εξόδου απ’ αυτήν, αφήνει την πικρή γεύση ενός αρχικώς πολλά υποσχόμενου προτύπου που «γέρασε» πριν «ανδρωθεί».  Κι ακόμη χειρότερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντί ν’ αποτελεί την ελπίδα εξόδου από την παγκόσμια οικονομική κρίση αναδεικνύεται σε μέρος –ίσως δε και σ’ αιτία- του συγκλονιστικού τούτου προβλήματος.

Ι. Υπό τα δεδομένα αυτά οι «ευρωσκεπτικιστές» μπορούν να ενταχθούν σε δύο, κατά βάση, κατηγορίες, ανάλογα με τη πορεία πλεύσης που ακολουθούν στα σύγχρονα «αχαρτογράφητα νερά» του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι:

 Α.  Στη πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που θα μπορούσε κανείς να τους κατατάξει στους «απαισιόδοξους», ή και στους «ευρωαυτόχειρες».  Είναι δηλαδή όλοι αυτοί –και γίνονται, δυστυχώς, κάθε μέρα και περισσότεροι- οι οποίοι σκέφτονται με την, «εσχατολογικής» προέλευσης, λογική του «δεν αξίζει ν’ αγωνιζόμαστε για μιαν Ευρώπη που θα παρακμάσει νομοτελειακώς».

hello: 11-4-2013_"ΑΘΕΜΙΣΤΗ" ΕΥΡΩΠΗ_ΕΠΙΚΑΙΡΑ

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ένα χρηματοπιστωτικό requiem για την «τραπεζική πίστη»;

(στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ της Πέμπτης 28/3/2013)

Αποτελεί «δευτέρα πλάνην», η οποία σίγουρα θ’ αποδειχθεί «χείρων της πρώτης», η θέση των οικονομικών ταγών της Ευρωζώνης ότι το τραπεζικό «Βατερλώ» της Κύπρου –που, όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της ιδιοσυστασίας της, εξελίχθηκε σε δομικό και, κατά συνέπεια, συστημικό πρόβλημα όλης της κυπριακής οικονομίας- περιορίζεται intra muros. Η αλήθεια είναι –και θα φανεί εξαιρετικά σύντομα- ότι η τραπεζική τραγωδία στη Κύπρο στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε παγκόσμια κλίμακα, ακριβώς λόγω του ότι η παγκοσμιοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι ολιστική.  Και για την Ευρωζώνη  ο ήχος αυτός θα είναι εκκωφαντικός.

I. Το μήνυμα της κυπριακής τραπεζικής τραγωδίας –που αν γίνει αντιληπτό ίσως οδηγήσει και στην «τραπεζική κάθαρση» -συνίσταται στο ότι γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία, ιδίως δε εντός Ευρωζώνης, η πάλαι ποτέ διαλάμψασα «τραπεζική πίστη», δηλαδή η βασική αντηρίδα του όλου τραπεζικού συστήματος, περνά οριστικά στη χορεία των «οικονομικών μύθων».  Και να γιατί:

Α. Η οικονομική ιστορία διδάσκει ότι στο επίκεντρο της δημιουργίας και εξέλιξης του τραπεζικού συστήματος βρίσκεται η «ιερότητα της αποταμίευσης».  Η οποία, όπως είναι αυτονόητο, ισχύει εμπράκτως κυρίως μέσα από την αρχή του απόλυτου «σεβασμού των καταθέσεων».  Τουλάχιστον εκείνων οι οποίες αντέχουν στη βάσανο, την οποία έχει θεσμοθετήσει η διεθνής νομοθεσία για την αποφυγή νομιμοποίησης προϊόντων από παράνομες δραστηριότητες (π.χ. ξέπλυμα βρώμικου χρήματος).  Η παραβίαση λοιπόν της αρχής του «σεβασμού των καταθέσεων» οδηγεί, μοιραία, στη κατάρρευση και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας κατά την τραπεζική της διάσταση.

hello: 28-3-2013_ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ