Βουλή - Αγορεύσεις / Παρεμβάσεις

22-6-2011. Αγόρευση κ. Π. Παυλόπουλου κατά την Ειδική Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, αφιερωμένης στη μνήμη του πρώην Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Έβερτ. 

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ[1]: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Επιτρέψτε μου να μιλήσω από το έδρανο, τιμώντας ακριβώς το Μιλτιάδη Έβερτ. Γιατί όσοι τον θυμούνται και όσοι τον έζησαν εδώ ήξεραν ότι πάντοτε αγωνιζόταν από το μετερίζι του εδράνου, επειδή ο ίδιος απεχθανόταν την ex cathedra ρητορεία.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που πέθανε ο Μιλτιάδης Έβερτ και την πρώτη συγκίνηση -αυτονόητη για πρόσωπα σαν και αυτόν- διαδέχεται ο χρόνος της περισυλλογής, του απολογισμού, του διαλογισμού, νομίζω πως είναι καιρός να αναλογιστούμε το γιατί. Τούτες τις ώρες ιδίως, τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται ο Τόπος, όταν λέμε για κάποιον πως, όταν φεύγει, ο χώρος που εκπροσωπούσε είναι φτωχότερος, αυτό ταιριάζει στο ακέραιο στο Μιλτιάδη Έβερτ. Συνηθίζουμε να το λέμε στον τόπο μας πολλές φορές και για πολλούς ανθρώπους. Είμαστε ένας λαός που, πρέπει να το ομολογήσουμε πολλές φορές φειδωλευόμαστε τον έπαινο από φθόνο ή τον σπαταλούμε από ιδιοτέλεια. Και αυτό πρέπει να μάθουμε να το αποφεύγουμε για να αποδίδουμε αυτά που ανήκουν στον καθένα. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω στον πολύ λίγο χρόνο που έχω, αλλά δεν χρειάζομαι και περισσότερο.

Λέμε -και είναι αλήθεια- ότι η Βουλή και η πολιτική μας ζωή από τη μέρα που έφυγε ο Μιλτιάδης Έβερτ είναι φτωχότερη. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά γιατί είναι αλήθεια; Δεν είναι μόνο γιατί έφυγε ο άνθρωπος -ως πρόσωπο- ο οποίος αγάπησε τη πολιτική ζωή, έδωσε τη ζωή του στην πολιτική. Γιατί πρέπει να καταλάβει κάποιος ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ αναλώθηκε στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά και για κάτι άλλο, το οποίο το θεωρώ σημαντικό. Αυτό το κάτι άλλο είναι γιατί μας λείπει το παράδειγμά του. Αυτό το παράδειγμα είναι κρίσιμο για την πολιτική ζωή, για τους νέους ανθρώπους που πρόκειται να μπουν στη πολιτική ζωή και πρέπει να αποτελέσει έναν οδηγό. Υπήρξε παράξενη η μοίρα του Μιλτιάδη Έβερτ. Δεν υπήρξε τέλειος. Όπως κάθε άνθρωπος, είχε τα ελαττώματά του. Μόνο που υπήρξε ένας μεγάλος πολιτικός με ελαττώματα τα οποία όχι μόνο δεν έθιξαν την ουσία του παραδείγματός του, αλλά θα έλεγε κάποιος ότι ήταν τέτοια τα ελαττώματα, ώστε τόνιζαν τις αρετές του. Όπως συμβαίνει στα μεγάλα αρχιτεκτονήματα όπου κάποιες μικρές ατέλειες στις ευ-θείες τονίζουν την αρμονία του όλου οικοδομήματος, έτσι και τα ελαττώματα του Μιλτιάδη Έβερτ στην ουσία τόνιζαν τις ίδιες τις αρετές του.

Εκείνο, δε, που είναι εξαιρετικά σημαδιακό συνίσταται στο ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ μπήκε στην πολιτική υποσχόμενος πολλά. Και είναι αλήθεια ότι αυτό που ονομάζουμε «κατεστημένο», το οποίο πολλές φορές ποδηγετεί την πορεία των ανθρώπων, όχι μόνο τον αποδέχθηκε στην αρχή, αλλά και τα ίδια τα ελαττώματα εκείνα, για τα οποία μίλησα προηγουμένως, τα καθιστούσε μέρος των αρετών του.

Ώσπου ήρθε μια κρίσιμη στιγμή, η κρίσιμη εκείνη στιγμή που κατάλαβαν ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ δεν ήταν διατεθειμένος να υποστείλει τη σημαία όταν επρόκειτο να υπερασπίσει τις αρχές του. Και τότε ξαφνικά όλα άλλαξαν. Τότε οι αρετές «εξαφανίστηκαν» κι έγιναν παράρτημα των ελαττωμάτων και τα ελαττώματα, τα όποια ανθρώπινα ελαττώματα, είναι εκείνα που αναδείχθηκαν σε σημεία αναφοράς για τον άνθρωπο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία μιας πτώσης, η οποία με οδήγησε πριν από λίγο καιρό να γράψω ότι, πράγματι, η πολιτική ζωή δεν έδωσε στο Μιλτιάδη Έβερτ αυτά που του αναλογούσαν. Και, το κυριότερο, ο τόπος δεν πήρε από το Μιλτιάδη Έβερτ αυτά που μπορούσε να του δώσει.

Γιατί το λέω αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Ποιο είναι το παράδειγμα που αφήνει ο Μιλτιάδης Έβερτ; Είναι το παράδειγμα του ανθρώπου που πρέπει να αγωνίζεται για να υπερασπίσει τις ιδέες του. Όμως τι διδάσκει και στους νεότερους που κάποια στιγμή θα θελήσουν να μπουν σ’ αυτόν το χώρο, στη Βουλή; Διδάσκει ότι αν θέλουν να ανέβουν εύκολα και απλά, πρέπει να γίνουν πειθήνια όργανα ορισμένων συνιστωσών του πολιτικού συστήματος, οι οποίες δεν ανέχονται ούτε τις ισχυρές προσωπικότητες ούτε την πίστη σε αρχές και αξίες. Γι’ αυτό είπα ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ μας λείπει πολύ και ότι το πολιτικό σύστημα είναι φτωχότερο. Φεύγοντας αυτός, φεύγει και το παράδειγμά του. Τα παραδείγματα που έρχονται δεν είναι τόσο ελπιδοφόρα για τους νέους ανθρώπους και αυτές τις κρίσιμες ώρες -επειδή πολλοί αναφέρθηκαν στον κόσμο που είναι έξω και σ’ όλους εκεί-νους που αναφέρονται στους πολιτικούς- έχουμε ανάγκη από νέους ανθρώπους που θα ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα. Κι όχι από νέους ανθρώπους που απλώς θα γίνονται «διάσημοι», θα ανεβαίνουν το cursus honorum της πολιτικής ζωής μόνο και μόνο επειδή ανταποκρίνονται στα κελεύσματα μιας Κίρκης η οποία ξέρει να μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που εμφανίζονται με το πρόσωπό τους κι όχι με το προσωπείο τους. Γι’ αυτό μας λείπει ο Μιλτιάδης Έβερτ.

Και ας μου επιτραπεί να τελειώσω με μια φράση μόνο, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα είδος επιτυμβίου που μας αφήνει ο Μιλτιάδης Έβερτ μέσα από τη ζωή του. Δεν είναι δικό μου, προσπάθησα να το γράψω εγώ. Αναφέρομαι σε κάτι που είχε πει ένας μεγάλος Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος, ο Μπουρζέ. Είχε πει -και ταιριάζει στο Μιλτιάδη Έβερτ, ταιριάζει στην πολιτική μας ζωή- ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε όπως σκεπτόμαστε. Αλλιώς θα μάθουμε να σκεπτόμαστε όπως ζούμε». Και αυτό το πράγμα θα ήταν τραγικό και για τον Τόπο, ιδίως στις στιγμές που περνάμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
…………….

[1] Σελ. 12535,  http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/a08fc2dd-61a9-4a83-b09a-09f4c564609d/es20110622.pdf