ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ
(στην εφημερίδα «Real news» της 30/12/2012)
Κρίνοντας από τη δική μας εθνική εμπειρία έχουμε, νομίζω, χρέος -χρέος αυτονόητο τόσο στο πλαίσιο της επιβεβλημένης αυτογνωσίας όσο και απέναντι στο μέσο κοινωνικό άνθρωπο- να ομολογήσουμε ότι ουδέποτε άλλοτε βιώσαμε, ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες που δημιουργεί το αμάλγαμα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, τέτοιας έντασης μελαγχολία. Και, συγκεκριμένα, ένα κράμα παρακμιακών συναισθημάτων, τα οποία προκύπτουν μέσα από την άκρως υπονομευτική συνεύρεση αφενός της βίαιης ανατροπής του ανθρώπινου και οικογενειακού προγραμματισμού ως προς το ορατό μέλλον. Αφετέρου δε -και συνακόλουθα- της καταλυτικής ανασφάλειας σχετικά με το «τι μέλλει γενέσθαι» όταν το μεν κράτος δικαίου, ως εγγυητής της ομαλής και ειρηνικής διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου, «καταρρέει μετά πατάγου» και η στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη αποσυντίθεται, με τα θεμέλιά της υπονομευμένα από τα «εκρηκτικά» του αδίστακτου αλλά και πανικόβλητου ατομισμού. Ο οποίος συνοψίζεται στο απόφθεγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…
Ι. Αυτό τούτο το αίσθημα επιβίωσης μας υποχρεώνει ν’αναζητήσουμε -πολύ περισσότερο όταν η δική μας εθνική μελαγχολία είναι ένα υποσύνολο της παγκόσμιας μελαγχολίας που εκδηλώνεται ως επιμέρους σύμπτωμα της πρωτοφανούς πλανητικής οικονομικής και, επέκεινα, κοινωνικής κρίσης- το αντίδοτό της. Και μια τέτοια αναζήτηση για να είναι ουσιαστική δεν μπορεί παρά να οδηγήσει τον προσανατολισμό της στις ρίζες, οι οποίες υποστηρίζουν το «δένδρο της παρακμής». Ποιες είναι, άραγε, οι ρίζες αυτές; Σίγουρα πολλές. Ας ταυτοποιήσουμε τις πιο αντιπροσωπευτικές.
hello: 30-12-2012_ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ