Άρθρα

ΟΙ «ΣΥΝΗΘΕΙΣ» ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΜΥΘΟΙ

(στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» της 31/12/2012)

           Τα όσα, με αφορμή την αλλοίωση και όχι μόνο, της λίστας «Φαλσιανί-Λαγκάρντ» υποστηρίζονται  -από μεμονωμένες και, ατυχώς, εθισμένες στις σειρήνες του ραδιοτηλεοπτικού σειρμού, ο οποίος φυσικά και υποδαυλίζει το κάθε είδους «επιστημονικό» παράδοξο-  περί, δήθεν, «παραγραφής» των τυχόν εγκλημάτων των μελών των Κυβερνήσεων Γ.Παπανδρέου-Λ.Παπαδήμου είναι, κατά την επιεικέστερη εκδοχή, παντελώς αστήρικτα.  Ειδικότερα:

Ι.  Οι διατάξεις του Συντάγματος (άρθρο 86) και του Κανονισμού της Βουλής (άρθρα 153 επ.), σχετικά με την όλη διαδικασία παραπομπής σε δίκη των μελών της Κυβέρνησης και των υφυπουργών, είναι αρκούντως σαφείς.  Ειδικότερα:

     Α.  Πριν απ’ όλα πρέπει, επιτέλους, να διευκρινισθεί ότι κατά νομική ακριβολογία στην προκείμενη περίπτωση δεν υφίσταται θέμα παραγραφής αλλ’ αποσβεστικής προθεσμίας.  Ήτοι χρονικού διαστήματος, εντός του οποίου η Βουλή έχει το κατά το Σύνταγμα δικαίωμά της ν’ ασκήσει ποινική δίωξη κατά των μελών της Κυβέρνησης και των υφυπουργών.

          1. Επ’ αυτού, οι διατάξεις του άρθρου 86 παρ.3 εδ.β΄ του Συντάγματος ορίζουν ότι «η Βουλή μπορεί ν’ ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος».

hello: 31/12/2012_ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΜΥΘΟΙ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

(στην εφημερίδα «Real news» της 30/12/2012)

 Κρίνοντας από τη δική μας εθνική εμπειρία έχουμε, νομίζω, χρέος  -χρέος αυτονόητο τόσο στο πλαίσιο της επιβεβλημένης αυτογνωσίας όσο και απέναντι στο μέσο κοινωνικό άνθρωπο-  να ομολογήσουμε ότι ουδέποτε άλλοτε βιώσαμε, ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες που δημιουργεί το αμάλγαμα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, τέτοιας έντασης μελαγχολία.  Και, συγκεκριμένα, ένα κράμα παρακμιακών συναισθημάτων, τα οποία προκύπτουν μέσα από την άκρως υπονομευτική συνεύρεση αφενός της βίαιης ανατροπής του ανθρώπινου και οικογενειακού προγραμματισμού ως προς το ορατό μέλλον.  Αφετέρου δε  -και συνακόλουθα-  της καταλυτικής ανασφάλειας σχετικά με το «τι μέλλει γενέσθαι» όταν το μεν κράτος δικαίου, ως εγγυητής της ομαλής και ειρηνικής διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου, «καταρρέει μετά πατάγου» και η στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη αποσυντίθεται, με τα θεμέλιά της υπονομευμένα από τα «εκρηκτικά» του αδίστακτου αλλά και πανικόβλητου ατομισμού.  Ο οποίος συνοψίζεται στο απόφθεγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…

Ι.  Αυτό τούτο το  αίσθημα επιβίωσης μας υποχρεώνει ν’αναζητήσουμε  -πολύ περισσότερο όταν η δική μας εθνική μελαγχολία είναι ένα υποσύνολο της παγκόσμιας μελαγχολίας που εκδηλώνεται ως επιμέρους σύμπτωμα της πρωτοφανούς πλανητικής οικονομικής και, επέκεινα, κοινωνικής κρίσης-  το αντίδοτό της.  Και μια τέτοια αναζήτηση για να είναι ουσιαστική δεν μπορεί παρά να οδηγήσει τον προσανατολισμό της στις ρίζες, οι οποίες υποστηρίζουν το «δένδρο της παρακμής».  Ποιες είναι, άραγε, οι ρίζες αυτές;   Σίγουρα πολλές.  Ας ταυτοποιήσουμε τις πιο αντιπροσωπευτικές.

hello: 30-12-2012_ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Η ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ Δρος ΦΑΟΥΣΤ
(στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τ.165 της 13/12/2012)

           Η αγωνία της βαθειάς κρίσης χρέους στην ευρωζώνη –και όχι μόνο, πλέον- τείνει να μετεξελιχθεί σε πραγματικό εφιάλτη.  Ιδίως λόγω των εμμονών της -φαινομενικώς οικονομικώς κυρίαρχης σήμερα- Γερμανίας και ως προς τα αίτια της κρίσης αυτής αλλά και ως προς τα μέσα έγκαιρης και αποτελεσματικής αντιμετώπισής της.  Οι περισσότεροι οικονομολόγοι αποδίδουν τις εμμονές της στην τραγική εμπειρία του αντίστοιχου εφιάλτη πληθωρισμού κατά την μεσοπολεμική περίοδο. Όταν δηλαδή η θνησιγενής Δημοκρατία της Βαϊμάρης «έπνεε τα λοίσθια».  Όπως όμως εύκολα μπορεί ν’ αντιληφθεί όποιος διατρέξει επιμελώς την πορεία της πνευματικής κληρονομιάς της Γερμανίας, οι προαναφερόμενες εμμονές έχουν βαθύτερες, αλλά και πολύ προγενέστερες, ρίζες.  Μια πιο προσεκτική ανάγνωση του «Φάουστ» αναδεικνύει μ’ ενάργεια πώς ο Γκαίτε φέρνει στο φως τις πραγματικές βάσεις των εμμονών αυτών και πώς μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε:  Μήπως, άραγε, την Καγκελαρία και το Υπουργείο Οικονομικών στοιχειώνει, ακόμη και σήμερα, το «διαβολικό» φάντασμα του Μεφιστοφελή;

I.    Πριν απ’ όλα η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού εκτείνεται και πέραν του Ατλαντικού.  Ενδεικτικώς, το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αγγίζει πια το 110% του ΑΕΠ.  Και το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της ΕΕ υπερβαίνει, κατά μέσον όρο, το 80% του συνολικού της ΑΕΠ, ενώ το αντίστοιχο χρέος των κρατών-μελών της ευρωζώνης υπερβαίνει το 85%...

Α. Η γενικευμένη αυτή διόγκωση του δημόσιου χρέους στη Δύση προέκυψε ως βασανιστικό αποτέλεσμα του υπερδανεισμού, τον οποίο είχε προκαλέσει η ραγδαίως επιταχυνόμενη τάση υπερκατανάλωσης, όταν πια ο πραγματικός πλούτος, ήτοι κυρίως τα μέσα παραγωγής και οι θέσεις εργασίας, «μετακόμισαν» από τη Δύση στην Ανατολή.

hello: 13-12-2012.Η ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ Δρος ΦΑΟΥΣΤ, στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τ. 165